yorgunum
yeni anlamlar katmaya
mecalim kalmadı artık
bir ömür sonuna direnmeye
yazıp yazıp silmeye
vakitsiz akan gözyaşlarına
yerli yersiz serzenişlere
aniden fikrimde belirmelerine..

direniyorum
belki zamanı gelir diye
soldurmuyorum açan çiçekleri
kokluyorum
belki seni hatırlatır diye..

ürküyorum
ya sonu gelmezse bu kabusların
ya buradan başlamışsak sonsuza dek yanmalara?
sessizce bir köşe başında it gibi titriyorum
anıların yorgunluğu kaplıyor içimi
bir anda sen oluyorsun her şey
sokağın rengi
bulutların rengi
ay ve yıldızların ahengi
iniyor gözlerimde ki perde
yüreğimde her şey sen..

ani bir kararla koşuyorum
caddenin sonunda ki ışığa doğru
sanki orada senden bir iz var çekiyor beni
biraz önce oradan geçmiş gibisin
kokun sarıyor her yanımı
evimsin
evimde ki ruhum gibi
fıtratına dolanıyorum
benliğimi hissedene dek..

korkup kaçarken hatıratından
ve son bulmuşken her şey
içimde hiç solmayan o renk sen
varlığı olduran
olanları güzel kılan sen
perişanım hasretinden..

yıkılsın gökler bir bakışına
serilsin yeryüzü tek bir adımına
hâl seninle güzel seninle âlâ
insanlığımı idrak ediyorum varlığınla
isyan etmiyorum yokluğuna
kalsan da gitsen de sana bakar yönüm
hiç şaşmayan kıblegâhısın mizaç ahengimin
yeter artık üzme dön halimi anla..