HİÇ OLMAK

Şairliği kendini aramak diye bilirdim.
Her şair dilediği gibi betimleyerek yaşamı,
en çok da kopuşlarda,
terkedilişlerde,
teslim ederek hoyratlara yüreğini.

Hiçliğinde dizelerin,
hiç olmadık sözcüklerde arar varsıllığı,
varla yok arası.

İmgesel yazmak edimse
şiirlerde,
eşelenmek en güzeli.
Her şeyden anlamak mı?
Haşa.
Bunca zamandır eşeliyorum,
henüz bulamadım hiçliği.

Zaten hiç olmakla hiçbir şey olmak aynı değil.
Öyleyse,
buluncaya dek hiçliği kalemler kussun adaleti.
Varsın boğulsun beyaz sayfalar mürekkebe.

Paylaşmaksa amaç,
budur en güzeli:
hiçlikte çoğalmaktır paylaşmak.
Bencillik?
Asla.

Teklik mi yalnızlık,
yalnızlık mı teklik?
Ben de çözemedim.
Arada bir karışayım kalabalıklara diyorum;
en çok da orada yalnız kalıyorum.

Dönüp de sanıları eşeliyorum,
işe yaramazları hasıraltı edip,
kayda değerleri yüreğimin nüvesine koyuyorum.

Neyse ki yalnızlığımdan da mutlu oluyorum.

Efkan ÖTGÜN