Ben senin olduğun yöne bakmadan önce,
ışığın nereye gideceğini bilmediği bir evrende yaşıyordum.

Sen gelmeden önce aşk:
Yalnızca karanlıkta unuttuğum bir sese benziyordu;
varlığıyla yokluğu arasında bir fark olmayan,
ama yine de silemediğim bir el yazısı gibiydi.

Gelişinle kendini şaşıran rüzgâr,
ilk defa kendi haliyle kendinden geçti.
Sesini taşıyacak hiçbir şey
yeryüzüne bu kadar çok yakışamazdı.

Seni hissettiğim ilk an,
hayat kendi bileklerinden kelepçeyi söküp attı.
Aşk özgürleşerek senin etrafında dönmeye başladı.

Sanki bir anlığına koskoca evren
beni yalnızca seni duyacak şekilde yeniden yazıyordu.
Bana dair her ne varsa,
sesine uyanan derin anlamlar
yavaş yavaş senden ibaret olmaya başlıyordu.

Kendimi dinlediğimde seni işitiyor,
aynaya baktığımda seni görüyordum.
İç sesim bile, olağanüstü bir yetenekle seninle yazılıyordu.

Ben seni sadece görüp duymuyordum;
her halimi de sana doğru çeviriyordum.
Tüm varlığım, yalnızca sana yanıt olacak şekilde
yeniden kurgulanıyordu.

Sen, varlığına bile inanmadığım cılız bir kıvılcımı
görkemli bir yangına doğru çeviriyordun.

Büyük derin bir sessizlikte,
birleşen her kalp atışında seni duyuyor,
ve her an yeniden doğuyordum.

Dünya sanki ilk defa şekil alıyordu,
Ve ben seninle birlikte aşkın ilk harfi,
son anlamı ve her şeyi…
Yani, aşkın bizzat kendisi oluyordum.