İyilikle başlar insanın hikâyesi,
bir çocuğun gülüşü gibi saf,
bir annenin duası gibi temiz…
Kalbiyle yürür, kalbiyle düşer,
ama hep kalbiyle kalkar yeniden.

Bir yük taşır sırtında,
görünmez, tartılmaz,
ama ağırdır…
Ne kadar incinirse
o kadar parlar içindeki nur.

Kimi zaman gecenin ortasında
sessiz bir duayla sarar karanlığı,
bilmeden korunur
bir mazlumun yüreğinden geçen dilekle.

İçini kirletme.
Dünya dönsün dursun,
senin niyetin duru olsun.
Çünkü temiz bakan gözler,
görmeyi hak eder gerçeği.

Sevdiğin her şey,
saf bir niyetten doğarsa
yol seni asla yarı yolda bırakmaz.
Belki yorulursun,
ama asla yitirmezsin yönünü.

Kalbin iyiliği
ne bir zırh ister,
ne bir alkış…
Sadece sessizce
ışık olur ardında yürüdüğün yolda.

Ve sen fark etmeden bile
korunursun bazen…
Bir yetimin tebessümünde,
bir garibin duasında
adın geçer de
sen hâlâ bilmezsin
ne güzel biri olduğunu…