Bugün gün boyu çıkmadığın için aklımdan,
Bugüne "senin günün" diyorum.
Adın sessizce geçti içimden.
Kimse duymadı,
Ama içimdeki sesiz haykırışımdan titredim.

Seninle cenneti düşündüm bir vakit,
Bir bilinmezlik çöktü üstüme.
Dünyanın en ağır hastalığı: senin adın.
Gözlerindi, gözüme yansıyan o derin ıstırap.

Kalbimde sana saklı bir oda var, biliyorum,
Kapısı dualarla örtülü.
Her gece yokluğunla uyanırım,
Seni bulamam ama yine de görürüm.
Hayalin öyle işlemiş ki kalbime,
Hiçbir yer kalmamış senden arınan

Bir pencere var içimde
Uzun yoldan dümdüz bakan.
Ay ışığı olmuş aramızda perde.
Rüzgarın esintisi, baharın kokusu seni fısıldar,
Ama kıyıda,
Fırtınalar yaratsa da esintin nerede?

Cennetin bile sensiz bende tadı yok.
"Sevdiklerinle kavuşacaksın" dediler… Sustum.
Orada bile seni, aslanın ağzında görüyorum

Seksenine dayanırsan nasıl görürüm seni?
Hayalle gerçeği nasıl ayırırım?
Hasretinle yaşamak bir azapsa eğer,
Unutmak cehennemin diğer adıdır.
Gözümün önünden gitmesen de,
Kaf dağı’ndan fazla uzaksın bana.

“Olmasaydın yazmazdım,” demiştim ya
İçimden geçen her şiir, her beyitsin
Bir sessizlik çökerken seninle,
Sana dair ne varsa,
Bir yıldızın parıltısında,
Baharın gelişinde saklıdır.
Belki de cennet,
Dertlilerin son durağıdır…
mesakin- 23/04/2025