Sana hiç dokunmadım,
ama adını her düşündüğümde avuç içlerim terliyor.
Sanki ellerimin içimde geziniyorsun,
ama ben seni bir türlü tutamıyorum.

Bil ki, sen yokken bile hayatı seninle tartıyorum.
Eğer çay bardağında göremezsem suretini, içmiyorum.
Rüzgâr değmeyecekse yanağıma, dışarı bile çıkmıyorum.

İsmini taşımayan şeylerde bile seni deli gibi arıyorum.
Bir cümlede, bir eşyada, bir bakışta;
sana dair olmayan her şeyde senin eksikliğini buluyorum.

Ben seni severken,
bir geyiğin canına talip olduğunu bildiği avcıya rağmen,
orman ortasında durup vurulmak ister gibiyim.
Kaçsam kaçamam, çünkü gönül talip.
Kalsam, ölebilirim.

Ama sen… hiçbir zaman o tetiğe de dokunamıyorsun.
Biliyorum, sen de bana kıyamıyorsun.

Benim için aşk;
seninle yaşadığım değil,
seninle hiç yaşamadığım her anın üzerime çökmesi gibi.
Beni kahreden şey;
varlığından çok yokluğunun ağırlığı.

Bir gün beni görsen, şaşkınlıkla
’Bu da kim?’ diyeceksin belki de...
Oysa içimi tıka basa dolduran ümidim yüzünden,
tek bir yer bile kalmadı bende...

Ben, seni hiç görmeden sen olup çıkmışım.
Kendi tenimden dönüp sana varmışım.

Biri bir gün sorarsa:
’Gerçek aşkı yaşadın mı?’ diye...
Sadece acı bir gülümsemeyle başımı sallarım.
’Aşkın önsözünü okumak isteyen,
vurgun yemeyi göze alsın,
ve nefessiz gözlerime dalsın’ derim.

Ve ne gariptir ki:
Senin yüzünün hatları zihnimde hiçbir zaman oturmuyor.
Çünkü baktığım, gördüğüm her şey
durmadan zaten sen oluyor.

Ve ben,
her şeyde seni bir kez daha seviyorum:
Dünyanın oluşumu,
güneşin doğuşu,
insanın ilk nefesi,
aşkın evrene ilk düşüşü...
İşte ben,
Her şeyi, ilk kez gibi yaşıyorum.

Her an, her şeyde bir biçim alıp
ömrüme yine düşeceksin diye,
sana hep devasa büyüklükte,
kutsal bir yer bırakıyorum.