Cihân titredi yâ Rab, ne fitne kopdu âlemde,
Cümle inş adâvet ittiği anda Abdülhamîde.

Dil-i pâkinde sâkî, şerâb-ı adl ü dâniş içmiş,
Kemâl-i hikmetinle seni taht-ı Süleymân eylemiş…

Ne çâre ki şerâr-ı hıyânet, fırtına esti,
İlâhî,

İttihâd u Terakkî nâmına düzdüler fend ü desîse,
Münâfıklar elinde söndü şem’-i devlet-i âlîşân…

Selânik’te dönmeler, Ermeni kancasına takıldı dil,
Gül-izâr-ı vatan hâk-i siyâha döndü hâinlikle…

O melun adam ki, nâmı lânetle yâd olur,
Kılıç çekdi hilâfete, gör ki sonu berbat olur.

Fesâd-ı dehr elinden gülşen-i devlet harâb oldu,
Ne kaldı cümle mülkün hâk-i pâyân viran oldu...

Yüce şâhım, firâkınla dil-i âlem kan ağlar,
Yakanlar şu’le-i âteş-i cehennemde yansınlar!

Gazab-ı Hakk’a uğraya o mel’un ittihâd erbâbı,
Zulümle çiğnenen hâk-i vatan dâim ede ahı…

Yar-ibaht yazar seni ey şâh-ı mağbûn, hakkın âşikâr,
Yücelerden yüce adın yazıla levh-i bekâya!