Efsunlu sesi rüzgârın
Gönül gözüyle severken
Beti benzi atan güneşin
En çok da efkârın dibine vurmuşken gün ışığı
Taziyelerimi sunduğum geçmiş zaman
Yarınlara çıkacaksak alnımızın akıyla
Azıcık nemli olsa ne değişir ki?
Hem Nisan’ın kırağı çaldığı
Hem rüzgârın serdiği bir iklim…

Oysaki yaza benzeyen bir günün demleri
Nisan ayazı olması gerekirken
İncecik entari ile dolandığımız
Metruk düşler bahçesinde
Hayatla oynanıp oyalandığımız
Belki de tam tersi
En çok da hayat iken
Şah-mat yapan
Kimi zaman kaypak bir düzen
Düşenin de dostu olmaz madem
Varsın matemimizle neşelenelim vakit varken.

Açmaya doymayan bir çiçeğin sefil kökünden
Coşkuyla fışkırsın sözcükler
Hali hazırda kıpraşan içim
Derlediğim bir şiirde ötesi iken mevsim
Şiarımız olmalı illa ki umut ve sevgi:
Bahşedilen acılarla
Baş veren tutku
Lanetin öfkesini yok sayıp
Sevebilirken ve masum kalmanın da mümkün olduğu…

Şehla bir evrende
Şüheda dünlere
Kılıf geçirdiğimiz hüzne de sadık
Aşkla ihya ettiğimiz neyse
Yüreğin muhatabı
Beşi bir yerde acılar ve zikreden
İzafi bir sözcükle
Buğulanan gözlerinde şehir ışıklarının
Nöbete kalmış bir düş gibi ve bekçinin
Özlemi iken…

Günyüzü görecek her v/edada saklı
Aşkın ıstırabı
Densiz bir iklim gibi
Serildiğimiz altına kış güneşine de itibar eden
Bir esinti gibi
İçimize estiğimiz ve gürlediğimiz
Fırtına öncesi sessizlikte semiren hüzün gibi
Kaykıldığımız şu eksende
Neşreden bolca ikram ve itham,
Rabbine sadık yüreğin neferi.

Ulvi bir özlem ve ışık
Kavuşmaksa rahmete
Hidayet öncesi
Savrulduğumuz binlerce acı
Resminden firar ettiğimiz
Mazinin de külliyesinde
Saklı bir niyaz ve nizam
Varsa yoksa ömrün yazılmayan dilekçesi
Parmak bastığımız her günde saklı
Ulaşılmazlığın da ta kendisi iken
Bir sözcükte dahi mutluluğa rastlarken
Elbet hayatın alfabesi
Katıksız resmettiğimiz iklim ve evren
Aşkına sadık her fani elbet gülecektir de bir gün.