Gece indi…
ve yıldızlar sustu.
Bir tek yürek,
secdenin yüreğine yaslanıp
âlemlerin Rabbi’ne
sessiz bir yakarış sundu.

Ey karanlığın ardındaki rahmet!
Bir ümmet uykuda,
ama kalpler uyanık.
Çünkü sen bilirsin:
Gecenin en sessiz ânı,
duanın en gür sesi olur.

Her gözyaşı bir niyaz,
her iç çekiş bir "Lebbeyk!"
Ve ben,
yüzümde bin asrın hüznüyle
ey Rabbim,
bir diriliş çağrısı gibi
sana yöneliyorum.

Yalnızlık büyürken kentlerin duvarında,
bir anne
çocuğunun adını sana emanet eder.
Bir baba
toprağa düşen evladının ardından
rahmetini arar.

Ey kalbimize rahmetle dokunan Kudret!
Kaldır yüreğimizin taşlarını,
duayı bir nehir gibi akıt bize.
Bir ümmetin duası
yerle gök arasında asılı—
bırak, artık rahmetinle taşsın sabah.

Zulüm giydirilen çağın ortasında
biz hâlâ sana bakıyoruz.
Çünkü biliriz:
Bir gece ne kadar karanlıksa,
sabahı o kadar yakındır.

Ey Âmin’e mühürlenmiş gözyaşı!
Seninle uyanır zaman.
Seninle dirilir kalp.
Ve her dua,
ümmetin gövdesine
yeniden can üfler.