Bazı sabahlar dünya kelimelerden daha eski bir dile uyanır.
Gümüş bir sis, bronz bir nefes gibi iner toprağa. Gökyüzü, henüz uyanmamış düşlerin rengine bürünürken, pencerelere ansızın dokunan o solgun anı, içimizde eski bir şarkının gölgesini uyandırır. Ve birden, alacalanan sessizlikte bir şey kırılır. Belki zaman, belki de sadece biz.

Uzak tepelerde mor düşler başını kaldırır. Her biri lavanta hüznünün ince tozuna bulanmış, usul usul rüzgârla savrulur.
O düşler ki, zamandan arınmış bir yalnızlığın kanatlarında süzülür; ardında kırık aynalardan yansımalar bırakır.
Ve işte o yansımalarda biz; geçmişin silik bir izdüşümü, geleceğin henüz söze dönüşmemiş sezgisiyizdir.

Zihnin kuytularında, yıldızların kristal yelelerinde özlemler koşar.
Ne adı vardır onların, ne yönü. Onlar yalnızca birer fısıltıdırlar.
Ufukta beliren kızıl bir çığlık, duyulmayan bir söze dönüşür, sessizliğin kalbine işlenir. Belki de umut, sadece bu çığlığın içinde yaşar; görülmeyen bir ışık gibi, duyulmayan bir nota gibi.

Ve sonra sabah.
Yeşilin en saf tonuyla gelen, rüzgârın usulca taşıdığı bir şarkı gibi. Toprağa düşen her altın düşünce, bir çınar gölgesinde büyümeye başlar. O gölge bilge bir unutuşun eşiğidir belki de.
Zamana direnmeyen ama varlığını fısıltıyla duyuran bir esintidir.
Kadim bir ezgi başlar orada, yalnızca yüreğin duyabileceği bir ritimle.

Huzur, derin bir nefeste saklanır. Toprağın nemli kokusunda çocukluğumuzun izleri vardır. Ulu gövdelerde bahar yeşerir, ama bu öyle bildik bir bahar değildir: sabırla dallarda biriken, yıldız tozundan dokunmuş bir yeniden doğuştur bu. Ve türkülerin sıcak dudağında, zaman bir an için durur. Kekik kokusu gibi keskin, ama bir o kadar da tanıdıktır.

Sonra yollar kapanır. Arkasında kalan, yalnızca hatırlanmayan hikâyelerdir. Çobanların hüzünlü sesi, geçmişin puslu aynasında gezinir. Zamanın kumlarına silinmiş yazılar, artık okunmaz. Ama biz yine de bakarız. Çünkü biliriz ki bazı yazılar yalnızca yürekle okunur.

Zamanın nabzını sessizliğin kıyısında tutan, kelimelerle dokunulmamış duygulara biçim veren bir şair Tesbih. Doğanın en derin soluklarından ilham alan, toprağın, rüzgarın ve yıldızların diliyle konuşan bir ruhun izinde yürür daima .Şiirlerinde bronz bir sis gibi yayılan imgeler bir sessizliğin içinde yeşeren düşün, soluk bir ışıkta beliren bir anının izini taşır.

Şiir onun için sessizliğin kalbinde atan görünmez bir ritimdir.
Şiir, yıldız tozundan dokunmuş bir özlemdir.
Şiir, zamanın kumlarına silinmiş bir yazıyı yeniden okumaktır.
Şiir, ruhun yıldızlara verdiği cevaptır.

Şiir, unutmanın bile hatırladığı bir şeydir.

Sevgiyle tebessümle hep.
🙏🌾🌜


Ramazan Boran 1 tarafından 17.4.2025 16:45:37 zamanında düzenlenmiştir.