Göçüp giderken uzak diyarlara al turnalar
Ben bu şehrin atasıyım bu mahzende
Kimsesizliğime sokaklar ağlar...
Yangınıma su bulamam da
Çalarım yağmurları gökyüzünden..
Sen..
Sen bilemezsin...

Solgun yapraklar misali bir baştan bir başa
Uçuşur muhayyilem..
Bir hüzzam şarkı söyler düşlerimde,
Asil bir atın kursağındaki toynaklar..
Şahlanır da vurur yerden yere beni.
Sen...
Sen duyamazsın...

İçimde gaipten bir ses...
Ve ensemde buza çalan bir nefes...
Benim mi yükü dünyanın?
Aldırma haa..
Kaderi...
Sen...
Sen çizemezsin.

Karlı tepeler aşarken dolu dizgin yüreğim
Kovalar beni gölgem...
Inceden bir sızı iner göğsüme...
Baştan aşağı bürünürüm beyazlara..
Geceyi emzirirken gözbebeklerim
Haykırırım hudut boyu efkara
Gel derim...
Gel...
Sen...
Sen gelemezsin.


Ürkek bir ceylan oldum sokuldum düşlerine
Bir demet çiğ düştü nasipsiz ellerime
Üşüdüm...
Erken geçti baharım benim
Kurudu dudaklarım..
Üstüme giydiğim hilkat elbisesiyle
Buldum sonunda seni..
Ölü şehrin azizliğinde...
Vakitsiz açan güller gibi
Düşlerimde gizledim resmini..
Seni en çok ben sevdim...
Sen..
Sen bilemezsin...