adım yalnızlık artık, her adımda yalnızlık.

sormuyorum yıldızlara neredesin diye kaç zamandır
yalvarıyorum rüzgarlara fısıldamasın diye adını
günden güne büyüyor hasretinin yangını
alışmalıyım diyorum sensizliğe
bak, sensizlik çok olmuş bana alışalı.

nereye gitsem, hangi kapıyı çalsam
sırtımda sensizlik;
bırakıp kaçtığımı düşünürken
vefalı bir kedi gibi alıyor kokumu,
buluyor beni her yerde
ne yapsam olmuyor
unutamıyorum bakışlarını
hangi kapıyı çalsam kapıyı, sensizlik açıyor.

hangi mâziye baksam, kalbimde yaradır
hangi şarkıyı tutsam, kürdilihicazkâr

bilmem kaç asır böyle sürüp gidecek
yorgun,
üçüncü mevkii
ve
hep sonbahar…

unutmalıyım diyorum ismini.
gece yarıları adınla uyanmamalıyım uykulardan
tekrar görsem diyorum bir kere olsun
bir fotoğraf karesi gibi kaydetsem yüzünü.
ne olurdu serap misali kaybolmasaydın
yitip gitmeseydin avuçlarımdan su gibi.
beni bekliyor elemli, kederli
ve her saniyesi heder geceler.

her kaldırım taşında sanki ayak izin
her sokağında bu şehrin hayalin yürüyor;
sen yoksun.
ne yapsam, ne etsem çaresi yok,
her çiçek biraz gül, her gül biraz sen kokuyor.

ve ben;
hangi şehre gitsem her sokağı sen
hangi ülkeye gitsem başkenti
sensizlik oluyor.

Ali Özgan

Not: Bu şiir, Mart 2025 tarihinde Kutlu Yayınevi’nden basılan "Bazen En Sevdiğini En Çok Acıtırsın" isimli şiir kitabımda yayımlanmıştır.