sensizliğin açık ağrısı
katılaşmış bir tebessümle
dikenli tellerimi geçiyor

hiç duyulmamış bir umudum var
- tebdil-i kıyafet saklıyorum-
hiç kimse görmemiş onu
uykularına girmemiş
onsuzluğun çığlık çığlığa tutsaklığına düşmemiş
ah bu onsuz yaşama gerçeği
- ya hep gel, ya hiç git –

gün bitiminde
bir cebimde tuz buz hayallerim
diğerinde bir tutam ümit

- ki ben yalnızlığın vefalı tutsağı
ben sensizliğin biricik dostu -
- hasretini biriktirmekten sensizliğin zengini-
yokluğunu bozdurup bozdurup harcıyorum
varlığının harcadığı gibi bir zamanlar beni.

bu yangın kızılı akşamüstünde
çekimser bir gölge gibiyim
- bir kaldırımdan diğerine -
sensizliğim kahrolası çirkin
yanlış bir boşluktayım, düş düş bitmiyorum
rezil bir korku nöbeti
alacakaranlık bir kederdeyim.

- ki ben ağaçlar kadar yalnız -
buz bir namlu ağzı
her kapının dışındayım

zaten hiç olmamış üçüncü mevki bir aşık,
kaç kez seyrettim bu filmi
umduğum gibi bitmiyor.

gözlerimde telaşlı neveser bir hazırlık
şamdanları yanmış güzün, kim demiş vakit çok
ucuz hevesler yorgunuyum, uykularım karanlık
hem herkes var içimde, hem hiç kimse yok.

Not: Bu şiir, Mart 2025 tarihinde Kutlu Yayınevi’nden basılan "Bazen En Sevdiğini En Çok Acıtırsın" isimli şiir kitabımda yayımlanmıştır.