Zamanın dur levhası yok.
Zamansız yürüyeni çok.
Gidenlerin döneni yok.
Lakin konuşanları çok.

Biraz açık sözlü olalım mı artık?
Tek taraflı hüzün, yordu çok.
Göz pınarlarım kurudu artık.
Kalbimi ince ince doğrayanı çok.

Kalbim dayanmıyor artık.
Bu yolculuk çetrefilli artık.
Kendimi hatırlatmaktan;
yorgun, bıkkın düştüm artık.

Huzursuz ediyor sözlerin artık.
Canımdın, seviyordum seni çok.
Sana koşasım gelmiyor artık.
Kalbim çarpmıyor, sildiklerim çok.

Sırtım çimene, başım taşa yaslı artık.
Beklediğim omuz gelmez artık.
Kıskançlığınıza hiddetlenmiyorum artık.
Ben, kendimle çok mutluyum artık.

Verdiklerimin alanı çok.
Aradıklarıma ulaşım yok.
Sevgiyi nimet sayanı çok.
Sevgi vermesini bilen yok.

Can, canandan geçiyor artık.
Gerçeklik aranmıyor artık.
Köstebek ne bilsin çiti;
Zamanlı zamansız eşiyor artık.

Söylenecek söz bitti artık.
Hiçbir söz tesir etmiyor artık.
Vücuda işlenmiş kıvraklık;
Takmaz dur levhasını artık.