Karanlıǧı tutuşturan,

meşaleler yandı ellerde.

Onlar dı elinde umudun meşalesi ile

karanlıǧı çaǧresiz bırakan.

Dumanı kokuttu gökteki bulutları.

Meşalenin kızıl rengi örtü gibi indi...


Yer altı geçidine ışık vurdu.

Bıraktılar ayrı gayrı kavgaları.

Onların çabaları birlești ve

maǧrada uyuyan yarasayı daǧıttı.

Karanlıktaki çıǧlık bir an sustu.


Akşamın ayazında,

Insanlar sarılmıştı bir birine.

Sıcacık duygularla,

kendilerini görünür kılmak istiyorlardı.

Kaldırımlar taştı, yollar daraldı.

Acıları dinsin,açlık bitsin diye.


Vurdulu, kırdılı seste dans ediyor

meşalenin loş ışıǧı.

Yürek kabartıyor aydınlatan ışıǧı.

Ne bilsin göz ve kulak kapatan!

Bir kez daha tarih yazıyor,

sokaklarda ki aydınlıǧı.


Dünya döne dursun.

Meşaleler hep yansın.

Kötülükler küllensin.

Umutlar tükenmesin.