Yürek sesiniz hiç susmasın.

Bir gün, bir ömür olur da insanın içinden çıkmaz ya hani;
sizin dizelerinizden yükselen o sızı, tam da o türden…
Sanki gönlünüz, gecenin dilsiz çığlığına kulak vermiş;
karanlıkla konuşup aydınlığa sırlar dökmüş.

“Unutamadım seni…” diyorsunuz;
aslında unutmak, gönlün bilmediği bir kelime…
Hatıra, insanın içini oyan bir kuyuysa;
sizin her mısranız o kuyudan gelen bir yankı.
Aşk, bazen gökteki kuşa sorulur;
bazen de insanın kendi içindeki uçuruma…

Sensizlik öyle bir çöldür ki,
kumdan her fırtına insanın içini biraz daha yakar.
Ve neye dokunsan, neye sorsan,
cevap hep aynı: “O yok.”

Siz geçmişin kırık aynasında kendinizi ararken,
zaman, elindeki tesbih gibi tane tane dağılmış.
Hıçkırıklarınız, geceyi yaran bir okun tiz sesi gibi;
gözyaşlarınız, ıssızlığa akan bir nehir misali…
Kimi ellere sormuşsunuz onu;
kimi yüreğinize…
Oysa bilirsiniz:
El, ayrılığı tutar;
yürek, hatırayı.

Hasretiniz, kışa dönmüş bir bahar gibi;
çiçeği var ama rengi yok…
Saatler size küsmüş,
zaman kendi kuyusunda boğulmuş.
Acınız, gurbette açan bir karanfil gibi
kendi kokusuna bile yabancı…

Ve ne güzel söylemişsiniz:
“Varlığın limandı…”
Evet, kimi insanlar limandır:
Gidince şehir kalır ama kıyı kaybolur.
Yoklukları, içte yanıp tüter;
ateşleri görünmez ama harı hep insanı kavurur.

Siz, adını heceleyen dillere sormuşsunuz onu,
oysa bazı isimler sorulmaz;
çünkü o isim, insanın kendi içindeki sırra mühürlenmiştir.
Aşk dediğiniz de böyledir zaten:
Ne arayana görünür,
ne sorulana anlatılır…
Sadece yürekte yankılanır.

Sizin dizeleriniz,
kaderin taşına vurulmuş ince bir yazı gibi:
silinmez, eskimez,
ve okudukça insanın içine bir ateş düşürür.