0
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
225
Okunma
Duvarlar hapishaneydi benim için;
yalnızlık o kadar işlemişti benliğime.
Kimselerde farketmezdi,
sanki sesimi çıkarsam anlıcaklardı.
Duvarlar konuşuyordu, ben dinliyordum.
Amaç karşılıklı anlayışdı oysa ki…
bir gün o duvarlarda başıma yıkıldı;
başım çaresiz, benliğim kayboldu.
Hisler paramparça,duygular anı oldu.
Vücudum ibresi olmayan pusulaya döndü.
Yönleri biliyordum,aldım başımı ilerledim;
gece gündüz…
Gene yalnızdım,anlıyordum.
Bu yolun
sonu mavimi yoksa
beton duvarlarmı olucak sezemiyordum.
Gecenin bir vaktinde,
anılar yolcu etti bana ve dedi ki
“bana kanıpta duvarları kendine dost edinme,
mavilerdir seni anlayan,hayalinde bir iz bırakan,özgürlüğüdür bıraktığı izden gitmene yardımcı olan…”
5.0
100% (4)
