Gögsümün ağrısı uzakların kulağını çınlatırken
çok önceleri açılmış
bir kalp yarasının üstünü örtüm usul usul


Gece uzun
ve gün ışıklarının peşine düştüm
su içtim
toprak örtündüm bedenime


Sevmek fena bir şey
lakin evimizin arkasında
dağlar vardı
benim olmasa da

Islaktı her zaman ki gibi kirpik uçları
onun hep annesi ölür
ben ona anne olmaktayım


Çok alakasız nehirler geçer giz boylarımdan
sakarlığımın bir akşam ki hali
bu akşama pul pul hüzün döküldü
yüzümden




İnsan sesine geberen evleri saymıyorum
abartılı ışıkların yer dövdüğü
şu İstanbul’un kaç sahibi var
bilmiyorum


Artık, kimse bir şey demesin
nerede neyi unuttuğumu
yokuş çıkıyorum ömrüme
karşı sokaktaki evleri özlüyorum

Kalbimin yırtık sesine gelemiyorum
tıkanıyorum
işte öylesine ...

09-03-2025
İST