Düşlerim savrulur karanlığın rüzgarında,
Bir boşluk, koca bir evreni yutar gibi,
Ceviz kabuğunu dolduramayanlar,
Koca dağlar kadar yük olur omuzlarıma.

Bir adım, bir nefes, bir iç çekiş,
Hayatın sırları fısıldanır yıldızsız göklerde,
Ama ulaşılmazdır, kayıp ve belirsiz,
Sonsuz bir yolculuğun başlangıcı gibi.

Yalnızlığın yankısı vurur duvarlara,
Ruhum, boşluğun içinde yitip giderken,
Geceye bir ışık arar, bir umut,
Ama karanlık, her şeyi örter yeniden.

Ne yıldızlar açar ne de sabah gelir,
İçimdeki karmaşa bu sonsuz döngüyü kırar mı?
Her bir düşünce, ağır bir zincir misali,
Ve ben, kendime doğru bir çıkış yolu ararım.

Yeniden başlar gece, yeniden doğar acı,
Zamanın ağırlığı, ruhuma bir yük daha bindirir,
Ama her karanlığın içinde bir kıvılcım gizlidir,
Belki de o kıvılcım, karanlığı delip geçer bir gün.

Belki de fırtınamın ortasında bulurum ışığı,
Geceyi yara yara, bir sabaha ulaşırım,
Yalnızlık, sadece bir yoldaş olur bana,
Ve içsel fırtınam, belki de huzurun ta kendisidir.

nejat hoca