Bir yol...
Uzunca düşler yazamadım sana anne!
Ellerimle kendimi tutmaktan.
Ne kadar ağırmış meğer her geceye,
her güne bir yol tarif etmek,
bulamamak...
bulunamamak.
Oysa ne güzel gözleri vardı hayatın, öyle derin. Bize düşen boğulmak.
Dün iki söğütle bir selvinin kocaman bir bahçede öldürüldüklerini gördüm,
ağlamadım anne.
Ya bolca güneşten, yada az bi sudan.
Anne güne elim değmeden düşüyor güneş tepeden,
güneşe değmeden ben,
tepeden güneş...
düşüyorum kısacası
her gün oturup da kendimi dinlediğim her her yerden.
Susayım mı anne!
Susalım mı?
sana benzemek için her şey...
Şu yol.
Anne düz bir çığlık bu sesime yaklaşan
tüm eğrilerin anasını ağlatan.
Kendimi dinlemek örf ve adetlerimize ters mi? Yasak mı?..
Ben kuralları çiğnediğim için cezalı mıyım...
neyim ben susan bir insan portresi.
Anne içime yol yapmış ne dağ başları var bir bilsen,
eni sonu uçurum...
düşmek ya da düşmek.
Ne iyi yaparım ben onu...
ne güzel de düşermiş annesinin kızı!.


2017...