Bana en çok annem gülümsedi...
Yanağındaki aralı pencereden bakardım,
Söğütler eğilirdi alnındaki tapınağa...
Gözlerinden söğüt kokusu sarkardı kirpiklerime,
Kirpiklerim uzardı...
Bir elinde mor menekşenin ,
saksıya büyük gelen tedirgin kadınlığı...
Diğer elinde babam.

Eteğine toplardı aydınlığın meyvalarını ,
dallarını kırmadan.
Soluğuma güneş değdirirdi..
Üşümek ,
elmacık kemiklerinden geri dönerdi ,
girmezdi içeri...
Pecere hep aralıydı...
Saçlarıma dolanan kokusu ,
örüklerimin ucundaki kırmızı kurdelaya sinerdi...
Koku ,aynı dilden aynı şarkıydı.

Sustuğu zaman ,
giyotine emanet edilmiş bedenlerin ızdırabını çağıracaktı...
Sustu...
O çağrı erken geldi...
Daha gün ağarmamıştı ,
Yanağını aradım...
Penceremi!
Pencere örtülmüştü,
kirpiklerime yalın ayak hüzün inmişti merdivenden...
Kirpiklerim kısaldı.

Kokmuyordu söğüt!...
Söğüt! eğildiğin alın nerde!.
Üşüyorum!
Bir garip soğuk!...

Hani! nerdeler! nerde!...
yok! ne babam ,ne de menekşe

Ellerini nereye sakladın anne?

Bana en çok annem gülümsemişti...
Bir yere gitti.