lal olmuş bu sonbahar…
dili yok yazgımın;
bir Arnavut kaldırımında ürkek bıraktım sevinçlerimi,
ve bir dilencinin buruşuk ellerine heba ettim özlemlerimi,
öldü umut,
başı dik olsun sevenlerinin…
için için ağlıyorum…

oysa ne kolaymış yakmak gemileri,…
ahir zamana uzanan tüm yolları kapamak tek tek,
ve bir çıkmazın rutubetli toprağında,
yalnız belki,
ama vakur,kaygısız ilerlemek,
ne kolaymış…
şimdi;
imitasyon acılar eşliğinde,
burkulmuş ayak bileklerime kayıtsız,
meçhule bir adım daha yolluyorum…

şehrimde başbaşayız çocukluğum…
sen ve ben,
kimi zaman sırdaşımsın,
çoğul zamanlarda azılı celladım…
hesaplaşıyoruz…
bir mülteci kampı kalabalıklığında,
münferit acılarla boğuşuyoruz…
ve bekliyoruz kendi mahşerimizi…
gelmesin hesap anı,
korkuyorum…
alnına sürdüğüm bu kara lekeden dolayı,
yüzüne nasıl bakarım bilmiyorum…

saçlarıyla mehtaba kafa tutan,
tellerine tarağın hüznü düşmüş,
gecenin karasını gözlerine bulamış mutlu bebek…
gülümseme öyle mahzun,
pembe patiklerine sar düşlerini,
çek git!
bakışlarımın tenhalığından,
sen baktıkça öylesine masum;
fahişeliğimden utanıyorum…


(A-Y)