0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
209
Okunma
Geceydi… gökyüzü dilsizdi,
Ay, karanlığa mühürlüydü.
Bir uğultu… bir feryat… bir hüsran,
Toprak öfkeli, zaman ölüydü.
Uykuda masum çocuk düşleri,
Dualar annelerin dudaklarında,
Bir sarsıntı… ve ardından çöküş,
Kader savruldu enkazlarında.
Duvarlar yıkıldı, sokaklar sustu,
Bir el uzandı… boşluk buldu.
Bir ses yükseldi, yankısı kurşun,
Gözler çaresiz, zaman durdu.
Koştu madenci, asker, gönüllü,
Toprak kazmayla değil, yürekle açıldı.
Bir avuç su, bir sıcak nefes,
Umudun adı dualarla yazıldı.
Ama ya onlar? Suskun ve kısık,
Hangi beton gömdü vicdanlarını?
Hangi hesap saklar veballerini?
Hangi kalem yazar günahlarını?
Binalar değil, adalet çöktü,
Toprak değil, insanlık öldü.
Ve biz… mezar taşlarına isim işlerken,
Onlar unutuşun koynunda gömüldü.
5.0
100% (1)
