her şeyden herkesten vazgeçtim
yaşamak dokunuyor,
en ince telimden en ince tınıda,
kulaklarımda “annem” diyen,
bir kanat çırpınışı,

şimdi annem kanattan kanata,
yaralarıma tuzu şekerle basan,
basarken umutlu düşlere yer veren,
işte o an, kısa bir kirpik düşürürmüş,

söz küser oda tavan karanlığa bürünürmüş,
söz sözcük yürümez,
bir bakışları var kasap öldürür,
neden? der gözleri neden?

cevabı iki damla göz suyu,
o, yürür ben yüzerim,
kendi suyumda,
kanatsız uçar,

yanar yanar,
ateş har vermeden,
harı kül olmadan,
gecenin kollarına ayın şavkına,

bir sessizliğin içinde,
sözsüz bir ağlama düşer,
ateşe köz,
köze söz düşer,

yaş’ amak işte,
adı sanı yaşam,
ama dokunmadan,
yelinden telinden el almadan,

yaşamak düşer,
daha elli olmadan,
ama daha yaşlıydı gönül çeperi,
bir sorgu bir sual daha,
gönül yaşın der,
o, öldü derim öldü,
kanatsız tabutsuz öldü…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz