Geceler kör kuyularda kalmış bir canavar
Karabasanlar koynumda can çekişiyor
Bir sırtlan ki ısırılmış şu yalnızlık, dişlerinden kan damlar
İçimde yankılanır zamanın çığlığı, hayaller umuda zincir vuruyor

Kırılmış aynalarda yüzüm bin parçaya bölünür,
Gölgeler fısıldar adımı karanlık duvarlara
Bir yıldız düşer göğümden, düşlerimde çürür,
Yüreğimde susar gecenin keder dolu yarası da

Zamansız bir sessizliktir içimde büyüyen,
Her nefesi bir cellat gibi boynuma asılır
Ruhumun aynasında geçmişle yüzleşirken,
Külden bir kuş olur, hayallerimle yas tutulur

Ufukta kaybolur sabahın kanat çırpışları,
Bir rüyanın külleri savrulur soğuk rüzgârda
Ve her adımda kırılır umudun yolları,
Zaman susar, aşk donmuş bir nehir gibi akmaz burada

Ama yine de bir filiz çıkar taşların arasından,
Kör kuyulara kök salar bir umut çiçeği
Karanlığın içinden doğar sabaha uzanan,
Ve ben, gökyüzünde ararım kaybolan geceyi

Sedat Kesim.