‘’cezbetmişti insanları muhteşem güzelliğin,
eşi benzeri olmayan coğrafi özelliğin.’’

halâ İstanbul mu diyorlar sana?
yazık ki çok çok yazık.
sahi;
senin neren İstanbul’a benziyor?
eskilerden kalma birkaç eski yapı mı?
onlar bile çoktan yontulup başkalaştı,
rastgele dikilen gökdelenler arasında,
sıkışıp esir kaldı.
nerede o tarih kokan yüksek surların?
nerede o plak sesleriyle inleyen coşku dolu sokakların?
nerede süslü kaldırım taşların?
nerede hanların?
nerede hamamların?
saplanmış ciğerine yerli yersiz fabrikalar.
yok etmiş ormanları kötü niyetli eller.

yeşillikler içinde meyve bahçelerin nerede?
hani her biri farklı yükseklikte birbirinden güzel tepelerin?
nerede o farklı kültürlere has güzel insanların?
nerede meşhur balıkların?
nerede dillere destan derelerin?
nerede o sayfiye yerlerin?
nerede o güzel sesle okunan ezanların?
sahillerde birbirinden güzel koyların,
nerede mavinin en güzeli boğaz suların?
hangisi kaldı elinde?

pek çok kötülük bulunur şimdi gönül bahçende.
sen artık İstanbul olamazsın.
sana hayallerimin şehri diyemem,
sende yaşamak istesem korkarım beceremem.
bakma senin için de yaşayanlara!
her birinde bir sıkıntı bir bıkkınlık…
senden usanmadılar ey İstanbul!
küsüp isyan ederler senin bu hallerine.

sefa sürmek isteyen boğaza nazır yalılarda,
zenginlere has eğlence mekânlarında.
sığınır sana karnını doyurmak isteyen,
adını bilmediğimiz pek çok ülkeden gelen.
sığmıyor artık ne araç,
ne de insan seli.
kimi dar,
kimi geniş sokaklarına.
bir garip şehir oldun anlaması zor.
gelen korkarak alışır,
sonrasında ayrılmakta zorlanır.

ne olurdu hep eski halinle kalsaydın!
ziyaretçilerine güzelliğini sunsaydın.
benim hayallerimin İstanbul’u değilsin artık.
sen bile hasretsin o eski İstanbul’a.
ondan sana sadece bir ismin kalmış,
o isimle anılan nice eser,
yetim kalmış şimdilerde sahafların elinde.
yazık ettiler kültürüne,
geçmişine,
asaletine.
yazık ettiler Dünya güzelliklerine.

‘’bu hale mi gelecektin ‘’AZİZ’’ İstanbul?’’



Mehmet Macit
27.05.2010
Güncelleme
27.12.2024
İzmir/Dikili