öylesine değil,
ölesiye dilsiz ve sağırım kendime..

ne güzel demiş, ifade etmiş Shakespeare
“insanları yorgun kılan hayat değil taşıdığı maskelerdir”

varım, var oldum, olacağım desem de,
bir varmışın, kıvılcım bakışlı yokluğuna,
yangınına göz kırparak külleniyorum ardı sıra

öylesine değil,
ölesiye göçebe ki ruhum bedenimden
anlamını yitiriyor çöller, denizler gözlerimde
asılıyor suretim ezberimin riyakar zühresinde

sövesim geliyor bazen,
bazen de tüm harflere mecalimde şiir, şiir örülesim

maskesi uykusundan düşmüş,
düş(üş)ler ülkesi gibi uykusuz, kıraç, bozkır bedenim
inancıma yenik düştüm, tutun dağlar yamacımdan
kokusunda kekik, kırmızısında gelincik değilim
yalnız bir oyunun son perdesi, son seyri, suaresi,
yanlış bir masalın sömürülmüş kül kedisi gibiyim

düşür maskeni ey aşk,
düşür gecenin kandilini üşüyen cesedimden
kan revan çığlıklarım, tütmüyor sevda limanlarım
düş dilemiyor artık diş biliyorum inan kendime
düşman belledim aynadaki kifayetsiz suretimi
hey hat, yoruyor beni, ben olmayan bendeki hayat

sarkacında zamanın gel-git arası bir yerinde,
avuntusunda yalnızlığın en derin tecridinde,
sabır taşı nakşediyorsam öfkemin geminde,
içecek bir yudum mavi kalmamıştır deminde
öylesine değil, ölesiye dilsiz, sağırken kendime

haydi kendim, iyi bak kendine, bana müsaade..


~°~
~°~
~°~