3
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
504
Okunma
Her gün yenilirken insan zamana
Sensizliğe evrilen bir zaman diliminde…
Güneş kapattığında perdelerini
Benim
Bütün doğrularım
Yokluğunun üstüne eğriliyor
Şehre erken inen
Düş ç/alıcıları
Z/amansızca süpürüyor
Bükülen doğrularımı
Düşünce sokaklarından
Şehrin kuytularına
Ve sonra
Karanlık bir ay tutuyor geceyi
Karga tulumba giyiyorum
Merihi küstüren
İçimin fırtınalarında
Yalnızlığımı
Ki
Boğazımda düğüm olan
Özleminin
Başını okşuyor
Suskunun dokunulmazlığı
Şefkatsiz eğreti elleriyle
Oysa göğsümde
Binlerce
İsyan çiçekleri açıyor
Karanlığın
Ruhumu ezen azı dişine
Yine de susup
Bir gün daha yeniliyorum
Özleminle zamana
Kıvrılıp kendi içime
Yeniden bekliyorum
Sabah güneşini
Canım Ankaramla….
Taylan KOÇ
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz