1
Yorum
17
Beğeni
4,8
Puan
477
Okunma
Henüz ana rahminden doğmamışken güneş
Gölgelerin ellerinde
Karanlık bir toprağa doğdum
Yalnızlığımı büyüten karanlıkta
Şüpheyi çiğnedim
Var olmanın azı dişinde
Bin yıllarca
Her adımımda
Vazgeçişi öğütledi yalnızlık
Ölümden zamanı çaldım
Prometheus"tan ateşi
Direndim
Vazgeçmedim yaşamdan
Sonra doğup ana rahminden güneş
Mevsimleri dölledi zamanın içine
Açıldı gökyüzünün karanlığı
Bulutlar koştu üstümde
Ki
İlk yağmur damlası düştü toprağa
İçebilseydim ilk damlayı dudaklarından
Aşk olacaktı insanın insana kıyısı
O yüzden
Bin yıllar ötesinden tanırım
Ben bu vazgeçişin ayak sesini
Çıkmaz bir sokakta
Kırılır
Yaşamın aynası
Susturur kâinatın nefesini
Ve
Çekip karanlığı gökyüzüne
Kendi kanına kanatıp maviyi
Göğsünde büyütür
O yalnızlığın çocuğunu...
Taylan KOÇ
5.0
83% (5)
4.0
17% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz