Senin
Yol ayazın dinmeden
Benim
Bir düş kapanında boğulurdu düşüncelerim

Ve hep
Benden önce
Yuvalanırdı düşlerimde
Gamzende kuşlar
O zaman
Dudaklarım
Bir intihar koşusuna düşerdi
Kuşlar havalanmadan
Konup gülüşüne
Akmak için
Yüzünün deltasından tenine

Düşlerimde
Tenini örterdim üstüme
Özlediğimden
Bahar kokularını

Oysa
Sen gelince
Dilim lal
Tenim lal
Sarıllırdım
Nefesim kadar yakın
Bin yıllar kadar uzak tenine

Ki;
Sen kendini
Benden uzağa attığında
Gök üşürdü
Dağ üşürdü
Toprak üşürdü
Ayaza kesilirdi şehir
Baştan aşağı
Özlem
Hırsız bir martı gibi dadanırdı
Uzaktan bakan gözlerinden yüreğime

Sonra
Kuruyup
Tenimde açan karanfil tomurcukları
Göğsümde büyürdü
Hayal kırıklığının çocuğu
Düşerdim
Düşlerimden
Gerçek nehrine
Sen giderdin
Yine umutla bakardım ardından...

Taylan KOÇ