eprimiş bir zaman diliminden esiyorsun
alnımın çizgilerindeki unutkanlığa


rızamı sorma gereği duymadan diriliyorsun
bilinçaltımda
ve yeni bir keder daha defnediyorsun
içimin kalabalık koylarına


oysa vakit
yarım asıra on kala
işte Dicle
işte Mardin Kapı
işte Surlar’la kardeşliğimiz
ki süresiz abluka altında


hatırlar mısın
içimize mırıldanmaktan usandığımız
lehçemin anarşist türkülerini


taş evlerin serin sıcaklığında
yılmaz cüretinle gömdüğümüz
kitapların içindeki dünyayı dalaşırdık birlikte


mesela sen
Canetti’nin (k)ayıp kervanında kaybolurdun
beni sevdiğin kadar


tabladan dans ederek yükselen duman
güzergah edinirdi ciğerlerimi, hiç sakıncasız
ellerinde
konuşkan bir şehvetle
(üstelik mum ışığında)
"Körleşme"yi özetleyişini hatırlar mısın


ah, biz ki
herkesin dilini konuşacak
yaralarını saracaktık

- oysa yollarda
bir başımıza
yaralarımızla kaldık başbaşa -


etme eyleme,
"meso, endi beso!", dediğimde
bu yolda "teyna" da
tarafsız da olunmaz, demiştin ya bana


ah, sen şimdi olsaydın eğer
sürgün sinemin "teyna"lığını anlatırdım sana



*

Zazaca

meso: gitme
endi: artık
beso: yeter
teyna: yalnız


H. Korkmaz, (!) Sthlm