İstanbul ki, bir metafordur şimdi
zamana açılan pencerelerden
martıların kanat çırpışlarında
saklı duran bir hüznün adıdır

ve ben ki, bir yolcuyum sadece
iskelelerin merdivenlerinde
her vapur düdüğüyle çoğalan
bir hatıranın izini sürerim

şehir, kadim bir kitaptır belki de
her satırında başka bir hikâye
simitçinin gözlerinde okunan
geçmiş zamanların muamması

yalılar ki, birer şahittir artık
sulara düşen akşam kızıllığına
pencerelerinde yankılanan ses
kaç asırlık sessizliği böler

ben miyim yoksa şehir mi değişen?
sorarım her köprü geçişimde
cebimde eksilen para gibidir
zaman, azaldıkça çoğalan şey

ve İstanbul, bir şiirdir nihayette
mürekkep lekesi gibi yayılan
her dizesinde ayrı bir yalnızlık
taşıyan kadim bir mısra gibi

ben ki, şimdi bu şehrin şairiyim
ya da şehir, benim şiirimdir belki
her köşesinde başka bir metafor
saklayan bir imgenin ta kendisi
Turgay