ÇUVAL

-Çiçeklerden güllerden daha da nârinim ben
Bir ahırda hunharca boğulan Nârin’im ben-

Zaman artık derenin akmaz oldu içinde,
Cevaplar birer birer düğümlendi niçinde...
Gün donar gece donar hayat donar burada,
Kimse bilmez ki her şey kat kat donar burada.
Cin çalığı korkular çürütürken tenimi,
Bir ceset soğukluğu kaplar tüm bedenimi...
Gün gelmiş bu derede hem yüzmüş hem yunmuştum,
Gün gelmiş kıyısında gözlerimi yummuştum.
Şimdi coşup akarken canım sökülür canım,
İşkenceye dönüşür her dakikam, her ânım!

Gözlerime kum dolar kulaklarıma da su!
Eğertutmaz deresi bir cehennem kâbusu!

Toprağı deşip durur derenin gurultusu,
Gökyüzümü boğarken rüzgârın uğultusu...
İlk kez hissettim suyun dehşetini yüzümde,
İlk kez böyle hıçkırıp ağladım gündüzümde...
Yüreğimin içine sevinçle hüzün girer,
En nârin duygularım kırılır birer birer...
Okula seke seke gittiğim kimi günler,
Çözülürdü neşeden zihnimdeki düğümler.
Okulumu severdim okumayı severdim,
Kitaplarla doğayı dokumayı severdim...

Artık kara kalemim secde etmez kâğıda!
Bundan sonra sükûtum kefen olsun ağıda!

Hiçbir şeyim kalmadı ne hayâlim ne düşüm,
Balıklara yem oldu gün düşkünü gülüşüm.
Mümkün değil tenimi delen suya dayanmak,
Mümkün değildir artık suyun içinde yanmak!
Yalnızlığın çanları hiç susmadan çalınır,
Ayaklarım çürürken kollarım parçalanır...
Burada zangır zangır titriyor üşüyorum,
Karanlığın dibine düştükçe düşüyorum...
Korkularım yüzünden kaya terler, su terler!
Çığlıklar dalga dalga üzerimde biterler...
Bilirim boşunadır bütün bu çabalarım,
Fakat yine de şevkle umudu çapalarım...

Kaderim, üstümdeki kayadan da ağırmış,
İnsan sandıklarım da ya körmüş ya sağırmış!

Artık duyulmaz oldu arının vızıltısı,
Artık duyulmaz oldu kuşların cıvıltısı...
Noktadan da küçüktü dünyada tuttuğum yer,
Bir kız çocuğu için bu da büyükmüş meğer!
Ben hayatı sevmiştim hayat beni sevmişti,
Gözlerimde her vakit sevinçler sevişmişti...
Yüzümdeki tebessüm resimlerde kaldı hep,
Artık sözcükler bile dökülmez kelep kelep.

Sokaklar öksüz şimdi oyunlarım da yetim,
Yalnız çocukluğumu yaşamaktı niyetim!

İnsandan daha kutsal başka değer var mıdır?
Kötülüğü düşünen iyiliğe yâr mıdır?
Gönlü kir içindeyken aklı da körkütüktür,
Belki de bu sebepten insan ruhu güdüktür!
Bilemedim, insanlar insanlığı terk etmiş,
Bilemedim, çirkinlik tüm zehrini zerk etmiş!
Bilemedim, ilk defa ben ne yapacağımı,
Bilemedim, hayattan böyle kopacağımı!

-Suya gömüldüm suya içinde bir çuvalın!
Vicdansız yüreklerde parçalanıp çoğalın!-

Hüsnü Özdilek