Sonsuz huzura ermiş gönül
Kırık bir şişe güneşi ile
ısıtıyor ellerimi
Yaprakları dökme mevsiminde
Bir kuru yaprak çatırdıyor
gidenin ardından
Yönünü şaşırmış bir rüzgar
alıyor beni
Bilinmez
Asude baharlara savuruyor
Sığınıyorum yaratan gücün
Elif haline

Aşkın ateşinde yanıp
içlerinde
cehennem lekesi taşıyan
Ruhlar diyarı
Kör eden bir haykırışla
Yanıyor mahşerin ortasında

Alnım açık dolaşıyorum
Ama
Yürek de
Kocaman bir yara

Ah!
Kaç tane
mor abaküs akşamların
şafak seyri geçti
sayamadım

Gün batımı yaklaşınca
Kırkbeşlik plakta
Her gün aynı şarkı çalıyor;

“Sen istedin gül teninde yaralar
Bu ayrılık hem seni
Hem beni yaralar”

Sana bu öyküyü
Kar kokan
Sismik bir bulutun gölgesinde yazıyorum
Çıplak bir kalem
gün aşıran takvim yaprağa
not düşüyor;

Sensiz
Renksiz ve solgun bir yanım

Üşüyorum…