Ardında sonsuz ayrılıklar bırakırken
Ayak seslerinin son notasına takılıp kalıyor düşüncelerim
Kan havuzunda dinlenirken gülüşlerim
Dudaklarından dökülen bir darağacının
Yağlı urganında salladın ismimin her harfini
Faili meçhul oldu adım

Her akşam seni doğururken geceye
Tek tek vurup yıldızları
Gözlerini çaktım gökyüzüne
Saçlarından tutup sürüklerken rüzgârın en aymazını
Yarımlığımın acısına indirdim bulutları
Yanmışım sana

Unut benim unutamadığım her ne varsa
Kır bütün aynaları
Ayrılık girerken bacadan içeri
Prangalar vuruluyor
Kelepçeler takılıyordu yüreğime

Çorak bir aşkın üzerinde gül yetiştirmeye çalıştık
Biz olamadık her nedense
Tekil yaşadık anları
Ya da çoğulluğuna inandırdık bir şekilde kendimizi

Biz bir gömleğin
İliği bozuk
Düğmesi kopuk
Bir türlü kavuşamayan
İki yaka ucu gibiydik



Eylül GÖKDEMİR/14.10.2008