Deniz mavileşmişti, anılardaki eflatun deniz
Umutlarını yitirenlerle
Mutluluğu bilmemişlerin
Yaşanmamış sevdaların
Yanındayım

Elimde gurup rengi bir kadeh
Dudaklarımı öpen gül kokulu çay
Sonra başımı döndüren gelişin
O uzak sisli ve sihirli akşamlardan
Bu gün eski hatıralarımla konuştum
Beni unutmuş aynamla
Hayli eskimiş, puslu ve yorgun bakışlı
Korktum !.. bu ben miyim ?
Ne zamandır gözyaşı denizlerine
Daldığımda, bakmadığım aynam

Sonra
Gözlerimin önünde rakseden
Dumanlar vardı isli ve siyah !
Dün akşam, yüreğimi döküverdim ben de
Beni seyreden bakışlarına dalıp o resmine
Hani mutluluk ?
Kutladım mı gelişini... kim tuttu ellerimi ?
Bu hayatı lanetledim, şarkılar hüznü yazdı yüreğime
Aşk neydi ?... Bilemedim

Bıraktım beni siyah kuşların çığlıklarına
Elimde kaldı hatıra defterim
Ben yığılmış kaldırımlara
Gözlerimde karanlık çiy taneleri
Beynimde bir bulanıklık, binlerce kuş çığlıkları

Dün akşam nasıl uykuya daldım
Korkulu düşler içinde koşuyordum tünellerde
Anılar rıhtımına demirledim zamanı dün gece
Mut sağnakları indi yanaklarımdan yüreğime
Dudaklarımda o eski şarkı
Bir aralık akşamının şoku ve acıları
Hala gözlerimde ve unutamıyorum
Bir beşinci mevsimi çiziyor zaman
31 aralık
Patlayıp duran bir volkan kaynıyor içerimde
Damarlarımda dolaştığını biiyor musun ?
O eski anıların

Tüm yıldızların şarkı söylediği bir güney akşamında
Kalemimle vurup ağlatıyorum mısralarımı
Usumda anılar avunç vermiyor
Bir yudum akşam karanlığında boğuluyorum
Yalnızlığın
Boşuna çabalıyorum acılarımı yenmeyi
Renklere hasret körlerce
Sese hasret sağırlarca
Sana sevgim, sana susuzluğum
Dünyalarca... ummanlarca

Günay Koçak

14. 10. 2024