Kelimeleri dizme telaşından arınıp kırıyorum zihnimin aynalarını
Kendinden utanır oldu bu yorgun ellerim
Ay tülünden sızmadan
Gün ışığı değmemiş
Baharı geçtim alanlar dolusu
Aşkın öpüş merasimleri en sıcak haliyle dolanıyor
kanımda
Kemal Burkay’ın kedisi gibi
Sırnaşık tellerinde
kemanın
Anne ninnisi heyecanı ile
uyanıyorum

Sesin
Nenni de nenni
Yüreği allı pullu
Kolyesi alacalı
Gözleri yitik ölüşlerim
Kırıyor harfleri bir bir
Kuralsız şiirler yazarken
Sağıyorum hayatı
Bir gülüşün gamzesine gömseler de beni
Kırgınım kendime
Yani
Çok kervan geçer bu kuyudan
Kuyuda taş
H
A
R
E
L
İ
Gözde yaş olaydım
Yoldan geçene
Düş olaydım
Düşlerimde sen olaydım
Sesinde sen olaydım

Anlamını yitirmiş
her şeyi
Kırmızıya boyayıp
Düşten
Düşü
Yitirip
Keskin makas acısı ile
Atölyende sıcacık çay
Züleyha’ya sin olaydım…

*Fotoğraf : Cemal Mıhçı