Kitabı, gazeteyi ve kursun kalemlerini maziye gömüyoruz.
Çamaşır serer gibi, yaşadıklarımızı sergiliyoruz.
Neyimiz var, neyimiz yok ortalığa serpiyoruz.
Kurduğumuz hayalleri yaşıyor sanıyoruz.

Vahşeti göz önüne seriyoruz.
İyi; güzel olan her şeyi siliyoruz.
Suç bende değil, sende diyoruz.
Biz benliğimizi siliyoruz.

Türlü türlü oyunlara teslim oluyoruz.
Kurguyu ilgi alanımıza sokuyoruz.
Keyif vermese de şiddete meyilliyiz.
İki söz, iki kelamla düzeltemiyoruz.

Dur, nereye gidiyoruz diyemiyoruz.
Ev yemeklerini yol üstü lokantalarda arıyoruz.
Sonra da ciyak ciyak bağırıyoruz.
Biz ne umduk, ne buluyoruz.

Günü yorumlamaktan kendimize zaman ayıramıyoruz.
En mutlu olduğumuz anda kötü haberle sarsılıyoruz.
Sonuç hüsran; alkış yerine gözyaşlarımızı siliyoruz.
Unuttuk yazılanları, anlatılanları; sadece günü yaşıyoruz.