Tüllenirken ufuklarda, yemyeşil nevbahar..
Çözülüyordu karanlıklar hep dilim dilim;
Esiyor saba yeli ruhumuza aşikar,
Az ötede mâziden kalan nurlu bir iklim,
Tüllenirken ufuklarda yemyeşil nevbahar..

Rahmet damlaları vardı, gönlümüzde bugün,
Güneş ışığı gibi ısıtırdı kalpleri;
Karanlık kaybolurdu, zulmet boğulduğu gün!.
Hiç kimse anlayamadı, kutsal kitapları,
Rahmet damlaları vardı, gönlümüzde bugün.

Sarp yokuş olan yollar iniyor artık düze,
Yamaçlar rengarenk çiçeklerle bahar olur,
Rahmet bulutları akar bir bir üstümüze,
Güneş doğarken ufuktan, karanlık kaybolur.
Sarp yokuş olan yollar iniyor artık düze,

Kanatlan üveyk gibi kat et bütün yolları!
Hep arkasından yürürdük, o kutlu rehberin.!
Aşkla erit buzları, bitsin hüzün yılları,
Açılsın kapıları, cennetlere, makberin,
Kanatlan üveyk gibi kat et bütün yolları!

Kıyam edilsin semada, Hızır’la kol kola;
Bakanlar hayran kalsın o muhteşem sanata.!
Nurun bahşedilsin, semtine eren her kula.!
Baharın gölgesi düşsün her an kainata!
Kıyam edilsin semada, Hızır’la kol kola;

...andelip...