Ümit verirdi, istikbalde gelecek nesil;
Hep hüsrana uğrattı, yaşayan ebu cehil!

Ne talihsiz başın varmış, ne muzdarip çilen!
Şimdi fani bir hayatın, giderken peşinden.

Bak zehir oldu hayat, nasıl soldu gözlerin!
Devasız derde düştün, yalan çıktı sözlerin.

Hızla ilerlemekte zaman, yıllar ve aylar.
Şimdi pay-ı mal oldu, yaptırdığın saraylar;

Birden heba oldu, ömrünce işlenen amel,
Ufuklara baksan, rengi zulmettir muhtemel..

Fecrin oluşunu, gün doğmadan anlamazdık.
Bu tahrifatı, rüyada görsek inanmazdık!

Ne bekledik, ne bulduk? nasıl çıktı bu ferda!
Yıllar yılı, göremedik bir nur bu diyarda!

Hayaller kurduk, yalancı fecir kadar sadık,
Haya perdesi inmiş, cehaletler yaşadık!

Haber gelmese de, haberdarız istikbalden!
Naçar bir hale geldin, anlamadın hiç halden!

Düştün şöhret çukuruna, çıkamadın azdın:
Gömdün ahlakı yere, fuhşa nağmeler yazdın!

Utanmak şöyle dursun yüzün hiç kızarmadı.
Ne hayasız perdeymiş, kusurları sarmadı.

Halkı dinden soğuttun, dini yerle bir ettin,
Saptırdın insanları, şeytancaydı suretin.

Gördüğün ehl-i namusa, iftiralar attın;
Bütün masum insanların, derdine dert kattın!

Yarab! bir ışık göster bize, bunaldık artık!
Ersin ebedi huzura, dünyada ki varlık.

...andelip...