Titrek bir sokak lambası ve altında inleyen bir kadın
Kendinden vazgeçmiş, bırakmış ömrünü yere
Alnında kara bir leke(!) hıçkırıkla dizlerini dövüyor
Puslu ışığın altında acısıyla acısını boğuyor!..

Kalbinden, aklından vurulmuş çaresiz bir anne
Varlığına pişman bir kadın, tırnaklarıyla toprağı kazıyor
Kararan dünyasında, yaslamış sırtını yıkık bir duvara
Yarı açık gözleriyle göğe bakıyor bir genç kız
Korkak ve ürkek bedeninde acısının canı yanıyor
Beşiğinde bir bebek yaşamla değil ölümle kucaklaşıyor...

Sönük bir sokak lambası altında baygın bir anne
Ve etrafında dönüp duran bir yarasa
Çarpa çarpa duvara kendini parçalıyor
Kısık gözlü ışığın altında bir kadın ve bir yarasa
Acılarını yarıştırıyor, birincilik annede, kadında
Hayat boşa çabalıyor, yıldızlar sönüyor!..
Çocuklarım diyor keder ve hasretlik yüklü anne
ve soruyor:
Ey dünya ben kimim, neden yetimlik büyütüyor ellerim
Bu duvar dibinde sarılarak yalnızlığıma, öksüzlüğüme
Yaralarımın üstüne neden kan sürüyorum!..Neden?
Ve neden zulmün rengi kapkara, acılarımın gözleri ama?..

Sessizliğimin sesi kulaklarımda çınlıyor
Ve ben anneliğimin ellerinden
Sonsuzluğumun yanaklarından öpüyorum
Ve gidiyorum, lütfen bütün yıldızları söndürün
Söndürün ki, ölüm rengini göstermesin bana
Cennetin öbür ucunda beni bekliyor, benden önce gidenler
Kadınlar, anneler, bacılar, genç kızlar, bebekler
Hepsi toprağı öpüp gitti masumiyeti yanlarında...


Rukiye Çelik
Ankara 8 Ekim 2024