Üşüyorum
Sırılsıklam olmuş da şu gözler
Öylece boşluğa bakıyor,
Bir pencere kenarının eşiğinde...
Haykırmak gelse de içimden
Sanki boğuluyorum,çırpınıyorum
Sessiz çığlıklarımın en derininde...
Pencereden bakıyorum da
Şu mâkus talihim bana ne söyler diye
Sanki daha mesutmuşum,
Geçmişin birinde,ikisinde,üçünde,
Ve de dördünde...

Üşüyorum
Bir ekim ayının beşinde,
Bu ekimler hep böyledir
Hep beni hasta eder,gözlerim dolar
Siyah beyaz fotoğrafların içinde...
Bilmeden yürütür bu ekimler beni
Adımlarım beni nereye götürür bilinmez,
Kimi zaman otururum bir ağaç dibinde
Kimi zamanlar o kadar acımasızdır ki,
Sessiz çığlıklarım düşer toprağa
Bir mezar taşının eşiğinde...

Üşüyorum
Bir ekim sabahı yine yeniden
Aynı çığlıklarla uyanıyorum,
Artık ne doğan güne aldanıyorum
Ne de kâbuslarla dolu geceye...
Tek dileğim var artık
Sadece geçsin gitsin şu ekimler,
Yoksa ıstırabım olacak
Kalbimde derin bir yara kalacak,
Mezar taşlarındaki o derin sessizlikler...
Aman solmasın,eskimesin
Her fotoğrafına,her mezar taşına
Her yüzüne baktığımda beliren
Hasretle yâd ettiğim o yeşil gözler...