Masumların sesi kaldı yankısız,
Gazze’de kırık dökük evlerin altı,
Lübnan’ın sokaklarında yankılanan,
Bir çocuğun haykırışı göklere çarptı.

Kim dinler? Kim görür?
Toz bulutu kaplamış dünyayı,
Yıkılan duvarlar arasında umut,
Bir avuç küle dönmüş hayallerin dibi.

Gözleri yaşla dolu, elleri boş,
Saklanır bir köşede mazlumun nefesi,
O evsiz, o yurtsuz çocuklar büyür,
Kalpleri kırık, hayalleri sessiz.

Bir bomba daha düşer,
Ve yıkılır bir ev, bir hayat,
Ama kimse bakmaz, kimse duymaz,
Masumların kanı hep toprağa akar.

Gazze’nin taş duvarları arar,
Lübnan’ın yıkık kentlerinde bir fısıltı,
Hangi vicdan dayanır bu zulme,
Hangi kalp direnir bu suskunluğa?

Yarına umutla bakmak zor,
Ama yine de beklerler sessizce,
Çünkü zulmün karanlığı ne kadar derin olsa da,
Bir gün adalet güneşi doğacak gökyüzüne.

HÜZÜN DENİZİ