Bir zamanlar sevdayla dolu bir yürek vardı, her anını bir başka ruhun varlığına adayan. Bu yürek, sevdasını sessizce, kelimelere sığdırarak yaşardı. Sevdiğiyle bir araya gelmek, her satıra onun adını kazımak gibiydi. Ancak zaman, o bir araya gelişleri uzak kıldığında, yürek yalnızca şiirlere sarılmaya başladı. Her gece, kalemi eline aldığında, dizelere dökülen sözcükler, yüreğinde bir kor gibi yanıyordu.

İlk başlarda bu yangın, hafif bir ateşti. Zaman geçtikçe her mısra bir başka yara açtı. Adını yazdığı her satır, sevdanın hatırasını canlandırdıkça, içindeki boşluk büyüdü. Sessizce büyüyen bu boşluk, kimseye anlatılamayan bir ağıta dönüştü. Her şiir, o özlemi daha da büyüttü, her dizeyle yeni bir yangın başladı.

Yürek, kelimelere sığamayan bu acıyı her gün biraz daha derinlerde sakladı. Sessizce yanan bu ateşin dumanları, yalnız gecelerin gökyüzünde süzüldü. Ne zaman bir mısra tamamlanacak olsa, yürek biraz daha ağırlaştı, her hece, her harf, geçmişten kalan bir anıyı tekrar tekrar canlandırdı. Zaman bu yangını dindirmek yerine, yalnızca daha da alevlendirdi.

Şiir yazmak, artık bir zorunluluk olmuştu. Çünkü bu kelimeler olmadan, yürek bu sessiz yangını nasıl taşıyabilirdi? Sevda yangınıyla dolu her satır, yüreği biraz daha yordu, ama aynı zamanda ona bir umut verdi. Bir gün, belki sevdiği de bu dizeleri okuyacak, bu şiirlerin nasıl yaktığını anlayacaktı. Ve işte o gün geldiğinde, belki de iki yürek, o sessiz yangınlar arasında buluşacaktı.

Ama o zamana dek, şair her satıra adını kazımaya devam etti. Çünkü bilirdi ki her dize, her şiir, o sevdanın izini bir ömür boyu taşıyacaktı.