Aydınlansın zihnim,
Hiçbir kuytu köşe kalmayıncaya dek.
Aklımın ışığı yol göstersin bedenime,
Ruhum bronzlaşsın altın gibi,
Aynı güneşin ışığında.
Belki o zaman daha çok yaşar,
Daha az üzülürüm.
Yaşayamamaktan mustarip halim silinir zamandan,
Nasibimdekine razı olurum belki o zaman.
Düşünmenin rehavetine bırakırım fikirlerimi.

Hayallerim,
Peşinde koştuğum at arabası gibi,
Çocukluğumdan kalma hani.
Ha yetiştim ha yetişeceğim,
Kamçılı sahibi oldukça sinirli,
Görünmemeye çalışıyorum bir yandan da,
Fark etmez belki beni hayat, hayallerime koşarken,
Belki kamçısını şaklatmaz sırtımda,
Belki acı içinde bakmam hayallerimin peşinden bu kez.

Umutla nefes alıyor,
Umut yiyip, umut içiyorum,
Her gece umutla uyuyor,
Her sabah umutla uyanıyorum.
Ekmeğim, aşım, kardeşim,
Sığındığım, sakladığım, kıyamadığım
Her şeyim umut.

Ellerim soğuk,
Ardım karanlık.
Aklımın ışığına dönmüş bedenim,
Gözlerim ruhumun parlaklığından kamaşmış.
Zorlasam birkaç kelime muhakkak dökülür,
Dudaklarımın arasından.
Susmayı seçiyorum oysa
Dinlemeyi ve dinlenmeyi.

Ne dersin,
Dinlenebilir mi ruhum hayallerimin hoşluğunda?