yalnız insan
bir başınasın en derininde
kabuklarında gezinir kalabalıklar
öz’ün anlaşılmaz nihayetinde
doğarken bitti sandığın hasretlik
ölürken de başucunda nöbette
yalnız insan
kavgan tek başına
kimsesizsin var olma savaşında
ya ölür ya kalırsın..şansına,
bildikçe dünyanın gelmişini geçmişini
sınırlarını çizer orta yerde kalırsın
ne sürprizler çıkar karşına
hayatın rüzgarlarıyla savrulursun
nasırlaşır ellerin kavrulursun
ağırlaşır yüreğin aşk uğruna taşıyamasın
bazen iş- güç; ekmek kavgası, başını kaşıyamazsın
yalnız insan
öğrendikçe kim olup ne yaptığını
nereden gelip nereye gittiğini
kendi etrafında döner durursun
sorular zincir olur ayaklarında
kimbilir ...çözer kurtulursun
ya filozof olursun en sonunda
ya sürüye katılırsın bildik bir oyunda
ya da insanlıktan çıkarsın vebali boynunda...
yalnız insan
içinde bir yerde hep yalnızsın
kendini aklasan da nafile
sen de herkes gibi baştan yanmışsın....