Bir afet geldi güzel yurdumun başına...
Ateş düştü ciğerlerine...
Alev aldı her mevsimi yazında...
Yandı, tutuştu yurdumun ciğerleri....
Kül oldu...
Yok oldu...
Binlerce yeşil alanı...
Kesildi nefesi...
On binlerce canlısı, cabası...
Ateşi ile yaktı, yıktı, yok etti...
Dumanı ile boğdu, nice yuvaları yaktı, yıktı...
Cani, hain insan!Cehennem yurdun olsun!
Her günün, her anın ağzından burnundan gelsin!
Nefesin boğazında düğümlensin!
Yurdum gibi seninde ciğerlerin yansın!
Kor olsun, içine dolsun!

Başımı kaldırdım baktım karşı dağlara...
Duman tepesinde tütüyor...
Yurdumun ciğerlerine yanıyor...
Ormanda kurtlar, kuşlar ve bilumum canlılar ölüyor...
Kuşlar acı acı can çekışip ötüyor...
Kurtlar siren sesi gibi uluyor...
Geyik ceylan, tavşan can hali ile kaçışıyor...
Bak ormanlar sebepsiz yere yangınlarla yanıyor...
Yaşam yoksa bitiyor...
Yurdumun ciğerleri yanıyor...
Yanan ağacın közünden yüreğim kanıyor...
Kül oldu, yandı ciğerlerim...

Köylünün ahırı, hayvanı cayır cayır yandı...
Evi yandı, yaşam alanı...
Yok oldu geleceği...
Köylü insanlar acılar bandı...
Unutma!
Ormanda yananlar da birer candı...
Yeşil ormanım la birlikte yandı ciğerlerim....
Derler ki, ateş hep düştüğü yerleri yakar!
Yanan yüreklerden hep gözyaşı akar!
Şair Dinçer el mi?
Yanan ormana nasıl bakar!
Ormanlar la birlikte, yandı ciğerler...
Küçük kıvılcımdı büyüdü nasıl
Eşzamanlı yandı ormanlarım...
Dinçer Dayı