8
Yorum
37
Beğeni
5,0
Puan
595
Okunma
yıl kaç. bilmiyorum.
beni içimde yıkılan köy evine sorun
bir çam ağacına
bir ardıça
asma yaprağına sorun
dalını üşüten kara
yere düşen çiy tanesine sorun
yorgunum.
karşımdaki duvar gibi vefalı bir yorgunluğum var
ne demiş Sait Faik
"kendi peşimi bile bıraktım"
boş ver diyorum sonra
yerime boşluk bile yakışmıyor
kendi kendine gülerken buluyorum bana her yakışmayanı
gecenin söyledikleri düşüyor içime
gecenin bilmem kaç uyanışı
hadi
beni içimde oluşan karanlığa sorun
siyah begonvillere
o vefalı duvarların acısı yükseliyor içimde
ağaç dalı olmak gibisi var mı. diyor
hele ki zeytin dalıysan
senden ağacı yok
düşünme bunları
düşünmüyorum
kalbim bastırılmış bir toprak oluyor.
gülümsüyorum.
nasılsa
beni hiç bulamayacaklar
keşke diyorum
sonra
omzuna konan bir kuş olsaydım
zeytin kuşu
sonra vazgeçiyorum
.
5.0
100% (18)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz