Dediler ki; Verem imiş, hastalığın!
“Artık çare yok!”
Dediler ki, bitmiş vücudun cevap vermiyor ciğerlerin!
Yanıyor içim!
Bir yudum su verenim yok!
Yanlizım!
Yapa yanlız...
Ne sevdiklerim yanım da...
Ne de sevdiklerini sandığım insanlar yanım da...
Bu hastalık, kırdı kanadımı, kolumu...
Ben hayata, doymamışken!
Yavrumla ayrı koydu yolumu...
Öleceğim!
Canım, ciğer parem!
Aç kulaklarını iyi dinle sözümü...
Canım yavrum, bir tanem!
Belki artık, hiç göremiyeceğim yüzünü...
Ne dermanım var, ayakta duracak...
Ne de param var, tedavi olacak...
Kimse de yok artık, çevrem de...
Bırakayım, seni emin ellere...
Ne yapacağımı bile miyorum?...
Gönlüm el vermiyor....
Seni böyle bırakmaya...
Sonra sen boynu bükük ağlarken, sokaklarda...
Ben kabrim de, toprak altında...

Sakın, hiç ağlama...
Sakın bana kabahat bulma...
İnan yavrum!
Elimden hiç birşey gelmiyor...
Ben ister miydim böyle olmasını...
Annenin sebepsiz terk edip gidişi...
Maddi manevi beni yanlız birakişı...
Sana hasret bırakışı...
Beni üzmesi...
Beni verenlere düşürmesi...
Biliyorum yavrum!
Benden sonra
Kimsesizsin, minik yavrum sen!
Ben son nefesimi verdikten sonra...
Sakın ağlama!
Sonra kimler siler göz yaşlarını...
Hadi topla kendini...
Dinçer Dayı