Koyunu kuzusu meleşmez olmuş
Harmanında gençler güreşmez olmuş
Köylü işlerini üleşmez olmuş
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Davara,sığıra bulunmaz çoban
Nerede cefaya alışkın taban
Kendi köylüm, kendi köyüne yaban
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Büyük odalardan sofralar kalkmış
Fırında örümcek ağları sarkmış
Zaman çarkı bütün bentleri yıkmış
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Âde’m köşelerde diker semeri
Bekir emmi köyün veterineri
Dolmuyor gidenin boş kalan yeri
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Hatic’anne köyün yaşlı ebesi
Köse dayı aksakallı dedesi
Büyümüş de köyden göçmüş bebesi
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Kıymacının eli duvara yatkın
İzzet emmi ağaç işine tutkun
Köyün kadınları her işte etkin
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Karsl’oğlu, Şerife, oğlu Mustafa
Ne gün gördü, ne de sürdüler sâfâ
Yaşlı gözlerimle baktım etrafa
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Viran olmuş evler, yıkılmış damlar
Sönmüş ocakları tütmez dumanlar
Ebedi yurduna göç etmiş canlar
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Dağı taşı sarmış dikenle keven
Ne bulgur çeken var, ne yarma döven
Ne eski dostlar var, ne eski güven
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Davar keşiğini soran, eden yok
Çıkı söğüdünde kuzu güden yok
Sitiller kolunda suya giden yok
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Ne çok ıslanmıştık yağmurlarında
Bereket kalmamış yağan karında
Geziyorum bomboş sokaklarında
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm...

Yazın gelir kışın geri giderdi
Şu köyün havası bir başka derdi
Nemyok da serini toprağa verdi
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Ahmed’a dayının yandı yüreği
Genç yaşta devrildi evin direği
Duvara dayalı kalmış küreği
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm.

Gençlere çok emek verdi, okuttu
Doğruyu büyüttü, eğriyi yonttu
Sanma babam, köyün seni unuttu
Şimdi ne kadar da garipsin köyüm...

Nûriye Akyol
20/12/2023